"MĄDRYM BYĆ TO WIELKA SZTUKA, ALE DOBRYM JESZCZE WIĘKSZA".
Te słowa Kornela Makuszyńskiego są mottem przewodnim naszej szkoły.

Przyjęliśmy za patrona człowieka, który umiłował dzieci i dla dzieci skierował prawie calą swoją twórczość. Co roku obchodzimy "Dzień Patrona". W sali pamięci mamy kącik poświęcony temu wspaniałemu pisarzowi. Staramy się poznawać jego twórczość i wcielać wiele mądrych przesłań, które zawarł w swoich książkach, jak chociażby słowa z "Koziołka Matołka", które są naszym mottem.

Życiorys:
Kornel Makuszyński urodził się 7 stycznia 1884 roku w Stryju, koło Lwowa. Pierwsze kroki literackie, to wiersze historyczne, pełne chwały polskiego oręża, które zaczął pisać, przejęty dziejami polskiej historii. Kiedy przebywał w gimnazjum lwowskim, ukochał teatr. Baczna obserwacja sceny, znajomość dzieł klasycznych i umiłowanie sztuki, zachęciły młodego gimnazjalistę do pisania krytyk teatralnych, które w przyszłości zostały wydane w tomiku pod tytułem "Połów gwiazd". Kornel Makuszyński sam pracował na swoje wykształcenie. Już jako 10 - letni chłopiec opuścił dom rodzinny i poszedł "w świat nauki". Siłą własnego charakteru, zdobył wykształcenie uniwersyteckie we Lwowie, a następnie studiował na Sorbonie literaturę francuską. Pierwsze swoje książki zaczął wydawać we Lwowie, następnie w Kijowie i Warszawie. Zaczął pisać dla dorosłych, szybko zdobywając uznanie czytelników. Wydawnictwo Lwowskie, złożyło pierwszą ofertę książki dla młodzieży. l tak zaczęła się twórczość Kornela Makuszyńskiego, skierowana do serc dziecięcych. W swoich książkach pisarz podawał wzorce ludzi dobrych. Uczył szlachetności i miłości bliźniego. Kontakty pisarza z młodzieżą były osobiste i korespondencyjne. Na każdy list, odpisywał sam, wszystkie problemy dzieci i młodzieży traktował bardzo poważnie. Pod koniec życia nie pisał już książek. Pisywał artykuły do gazet, tygodników, najważniejsze w tym czasie były spotkania Kornela Makuszyńskiego w szkołach i sanatoriach z dziećmi. Czytał im swoje utwory, rozmawiał, starał się rozweselić, jak to mówił "dziecięce twarze". Podkreślał, że każdy smutek przemija, człowiekowi zdaje się zawsze, że jego osobiste cierpienia są najważniejsze na świecie. Choćbyś miał w życiu tysiąc zgryzot, a w sercu morze łez - znajdź jednak na jego dnie uśmiech. W każdej swojej książce podkreślał, że najważniejszą rzeczą w życiu jest uśmiech. Ostatni okres życia spędził Kornel Makuszyński w swoim domu w Zakopanem. Zmarł 31 lipca 1953 roku. Po śmierci pisarza, jego żona, Janina przekazała liczne i bogate zbiory z XVIII i XIX wieku na własność Muzeum Tatrzańskiego. Obecnie muzeum-mieszkanie nosi nazwę Muzeum Kornela Makuszyńskiego.